/پازل مسیری تا خدا/

/پازل مسیری تا خدا/
اینکه سیاهی یا سفیدی فرقی ندارد انسان
این که درونت سیاهو دلت لرزد گاه
به همین رو که سیاهی زدلت رفتنها
صیقلی خور که صیقل زدن کار دلست
تو در این برهه سخت زگفتن زخدا
بر اینو آن نگو زخط بستن از بار گناه
زبه امر زمعروف تذکر به لب
حالیا زکاغذ زقلم زخود صیقل ها
من تراشم زخودم پیکره خود زخود
لیک آن دل زمن خواست بخواه خواست برو
من رسالت زپیامبر شدن ندارم ای دلها
لیک میتوان زآدمی انسان شد
هم موسی کلیم الله شد
موسی شدن کار هر کس نبود
چو موسی عاشق خدا شدن کار هر کس نبود
تو قرآن بگشایو ببین نامش را
چه زرسمو مسیر ها شدن کارش را
چو شبانی بدید گفت چه میگویی تو
بار خدایا بدو گفت کمی مهلت کن
بگذار شبان با من کمی خلوت کن
گفت آخر ززبانش زکفر میگوید
گفت صبر کن تو موسی من بدانم که او چه میگوید
لیک خواست خدا را ببیند موسی
گفت خدا اشکال ندارد موسی
کوه چون برف نمک شد زجا کندن زرعدو برقی
آنقدر عجیبن که چشمش زحالش زخود از حال شد
گفت خدایا تو که فراتر از نور
گنجایش تو نیست در بر من ولی دانم تو
هم قادریو هم متعالو هم بخشنده
تو فراتر زحرفی تو ناوصف شدنی تو خدایی زخدائیت عالمگیر
عالمی هست زجبرو زاختیار زعدالتت بیش
موری زلانه گذشت از دانه
چو بیفتد به امید بگیرد دانه
شاعر-حسام الدین شفیعیان